تبرکی

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَرْ رُ] (اِ) سلام و تعظیم(1). (ناظم الاطباء). || (ص نسبی) در تداول عامه، تبرک یافته. مبارک شده. در مورد اشیائی که از اماکن مقدسه آرند: خرمای تبرکی. تسبیح تبرکی.
(1) - مقصود معلوم نشد.