تبست

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بِ] (ص، اِ) آیین و ملت و مذهب سست و ضعیف را گویند. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج) (از ناظم الاطباء). ملت ضعیف و سست. (ناظم الاطباء). هدایت آرد: اصل این لغت تبهست بوده مخفف شده :
اگر نه عدل شه استی و نیک رایی او
شدی سراسر کار جهان تباه و تبست.(1)
سوزنی.
(انجمن آرا) (آنندراج). برهان و مقلدانش معانی مذهب و ضعیف را هم برای این لفظ با کسر ثانی نوشتند چون ضبط برهان بهیچ وجه قابل اعتبار نیست حذف نمودم. (فرهنگ نظام).
(1) - این بیت سوزنی در فرهنگ نظام شاهد تبست بفتح اول و ثانی آمده و صواب همان است. رجوع به تباه و تبست در همین لغت نامه شود.