«لغت نامه دهخدا»
[تَ] (ع مص) شکافتن. (تاج المصادر بیهقی). کفانیدن چیزی را.بعجّه تبعیجا؛ کفانید آن را. (منتهی الارب). || ریختن باران زمین را. (تاج المصادر بیهقی). تبعیج باران زمین را؛ ریختن باران زمین را و شکافتن آن. (از منتهی الارب) (آنندراج): بعج المطر الارض؛ ریخت باران و شکافت زمین را. (منتهی الارب).