«لغت نامه دهخدا»
[تَ بِ مُ رِ قَ / قِ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) همان تب صفراویست لیکن مادهء آن در داخل عروق نزدیک قلب و کبد عفونت یابد و از خواص آن هذیان و خون آمدن از دماغ است. (از بحر الجواهر).