تبنی

«لغت نامه دهخدا»

[تُ نا] (اِخ) شهری به حوران از اعمال دمشق :
فلازال قبر بین تبنی و جاسم
علیه من الوسمی جود و وابل
فینبت حوذاناً و عوفاً منوراً
سأهدی له من خیر ماقال قائل.نابغهء ذبیانی.
(معجم البلدان ج 2 ص364).