تبه رای

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَهْ رَ] (ص مرکب) بداندیشه. بدرای. تباه رای. تباه خرد :
مغان تبه رای ناشسته روی
بدیر آمدند از در و دشت و کوی.(بوستان).
رجوع به تباه و تبه و دیگر ترکیبهای این دو و تباه رای شود.