«لغت نامه دهخدا»
[تِ تُ پِ کَ دَ] (مص مرکب) چون طفل نو زبان باز کرده سخن گفتن. شکسته سخن گفتن چنانکه اطفال. شکسته چنان سخن گفتن که بیشتر حروف به «ت» و «پ» بدل گردد. با زبانی گرفته چون اطفال سخن گفتن. رجوع به تت و پت و تت و پت افتادن و تته پته شود.