تثعم

«لغت نامه دهخدا»

[تَ ثَعْ عُ] (ع مص) بشگفتی آوردن. (از قطر المحیط): تثعمتنی ارض؛ در شگفت آورد مرا فلان زمین. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). خوش آمد مرا. (شرح قاموس). رجوع به ذیل اقرب الموارد ص75 شود.