تجار

«لغت نامه دهخدا»

[تِ] (ع اِ) تُجّار. تَجَر. تُجُر. جِ تاجر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). بازرگان. (منتهی الارب) :
بدان ره اندر معروف شهرهایی بود
تهی ز مردم و انباشته ز مال تجار.
فرخی (دیوان ص63).
|| می فروش. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء). رجوع به تجر و مادهء بعد و تاجر شود.