«لغت نامه دهخدا»
[تَ کَ دَ] (مص مرکب)آفرین گفتن. آفرین کردن. به زیبائی ستودن : ای خداوندی که چون احسنت گوئی بنده را شعر آنرا مشتری بر آسمان تحسین کند. امیر معزی (از بهار عجم). طاووس را به نقش و نگاری که هست، خلق تحسین کنند و او خجل از پای زشت خویش. سعدی (گلستان). صلح با دشمن اگر خواهی هر گه که ترا در قفا عیب کند در نظرش تحسین کن. سعدی (گلستان). کاش باری باغ و بستان را که تحسین میکنند بلبلی بودی چو سعدی یا گلی چون روی دوست. سعدی. رتبهء فکر ترا صائب عروجی دیگر است میکند تحسین خود هر کس کند تحسین تو. صائب (از بهار عجم).