آزمایشگر

«لغت نامه دهخدا»

[زْ / زِ یِ گَ] (ص مرکب)ممتحِن. آزماینده. مجرِّب :
بدان خانهء باستانی شدم
بهنجار چون آزمایشگری.منوچهری.