«لغت نامه دهخدا»
[تِ] (اِ) آستین. آستی. کُمّ : روح الله ار زآستن مریم آمده ست صد مریم است روح ترا اندر آستین. کمال اسماعیل. کلیم از ید بیضا همین قَدَر لافد که دست زآستن پیرهن برون آرد.شفائی.