آفاقی

«لغت نامه دهخدا»

(ص نسبی) منسوب به آفاق.
-سیر آفاقی؛ در اصطلاح صوفیه و ارباب سلوک، دیدن جهان. سیر در بیرون نفس. مقابل سیر انفسی و خارجی. متخذ از این آیت قرآن : سنریهم آیاتنا فی الاَفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحقّ. (41/53).
|| (اصطلاح فقه) افقی. آنکه در بیش از شانزده فرسنگی خانه اقامت دارد و او مکلف به گزاردن حجّ تمتع است.