آب دندان

«لغت نامه دهخدا»

[بِ دَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) صفا و برق دندان :
بیا و بوسه بده زآن دهان خندانت
که در دلم زده آتش بس آب دندانت.نزاری.