«لغت نامه دهخدا»
[اَ بَ] (ع ص) مستسقی. مرد استسقاگرفته. آنکه استسقا دارد. (تاج المصادر). آنکه علت استسقا دارد. (زوزنی). || کلان شکم. (منتهی الارب). مؤنث: حَبْناء. ج، حُبن.
