آفرین خوان

«لغت نامه دهخدا»

[فَ خوا / خا] (نف مرکب) آفرین گوی :
بجان آمدند آن سپاه مهان
شدند آفرین خوان بشاه جهان.فردوسی.
بر آن راه و رسم آفرین خوان شدند
شهنشاه را بنده فرمان شدند.نظامی.