احمدپاشا

«لغت نامه دهخدا»

[اَ مَ] (اِخ) ابن ولی الدین حسینی. بزرگترین شاعر عثمانی است و اول کس است که به اشعار ترکی لطافت داد و او متتبع آثار ادب فارسی بود و از شعرای فرس تقلید میکرد و حتی بعض ابیات او عیناً ترجمهء بیتی از فارسی است. پدر او قاضی عسکر سلطان مُراد ثانی بود و خود او معلم سلطان محمدخان بود و هم برتبهء وزارت رسید لکن وی قلندر مشرب و محبوب دوست بود و مدتی در یدی قلّه محبوس شد و از آنجا قصیدهء مشهور خود را که بنام قصیدهء کرم نامیده میشود، بدربار فرستاده و معفو گردید و اول قصیده این است:
قول کناه ایتسه نوله عفو شهنشاه قنی
طوته لم ایکی الم قانده ایمش قانی کرم.
رجوع بقاموس الاعلام شود. وفات او بسال 902 ه . ق. بود. او راست: دیوان شعری بترکی. (کشف الظنون).