«لغت نامه دهخدا»
[لِ لَ] (اِخ) صفاریان. نام سلسله ای از ملوک ایران. یعقوب بن لیث صفار مؤسس این دودمان در سال 224 ه .ق . سردار سپاه حاکم سیستان بود و در همان سال هرات را مسخر کرده و فارس و کرسی آن شیراز را نیز متصرف شد و بمرور بلخ و تخارستان را قبضه کرد و به سال 259 خراسان را از طاهریان منتزع ساخت و لشکر بطبرستان کشید و حسن بن زید علوی را مغلوب کرده از راه اهواز بسوی بغداد شتافت. موفق عباسی برادر معتمد خلیفه با یعقوب مصاف داده و او را بشکست و یعقوب265 درگذشت. برادر او عمرو از جانب خلیفه حکومت خراسان و فارس و کردستان و نیم روز یافت لکن سپس خلیفه از قدرت او بیم کرده و اسماعیل سامانی را بمخاصمت او برانگیخت و عمرو مغلوب و اسیر گشت. نبیرهء عمرو، طاهر در سیستان به سال 287 بجای او نشست و در 290 به دست سبکری اسیر شده و سبکری او را با برادرش یعقوب ببغداد فرستاد. احفاد این خانواده مدتی در ادعای حکومت اجدادی خود در سیستان باقی بودند و پاره ای از آنان نیز به آن مقام رسیدند، و عاقبت به دست محمود غزنوی منقرض شدند.