«لغت نامه دهخدا»
[دَ] (پسوند) اندن. چنانکه آنیدن (انیدن)، پس از مفرد امر حاضر درآید و مصدر را متعدی سازد: ایستاندن. پوشاندن. جهاندن. خنداندن. خوراندن. خیزاندن. دواندن. کشاندن. گیراندن.