ارسح

«لغت نامه دهخدا»

[اَ سَ] (ع ص) لاغرسرین. (مهذب الاسماء) (منتهی الارب). آنک گوشت اندک دارد بر سرون و ران. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). آن که سرون و ران او اندک گوشت باشد. || (اِ) گرگ (بعلت لاغری سرین وی). || ازل. ذئب یتولد بین الذئب و الضبع. || (ن تف) لاغرسرین تر.
- امثال: ارسح من ضفدع؛
قال حمزه فی تفسیره حدیث من احادیث العرب: زعمت الاعراب فی خرافاتها انّ الضفدع کان ذاذنب فسلبه الضب ذنبه قالوا و کان سبب ذلک انّ الضب خاصم الضفدع فی الظماء ایهما اصبر و کان الضب ممسوح الذنب فخرجا فی الکلا فصبر الضبّ یوماً فناداه الضفدع یا ضبّ ورداً ورداً. فقال الضبّ:
اصبح قلبی صردالایشتهی ان یردا
الاّ عرادا عرداو صلیانا بردا
و عنکشا ملتبدا
فلما کان فی الیوم الثانی ناداه الضفدع یا ضب ورداً وردا. فقال الضبّ: اصبح قلبی صرداً الی آخرالابیات. فلما کان فی الیوم الثالث نادی الضفدع یا ضب ورداً ورداً. فلم یجبه، فلما لم یجبه بادر الی الماء فتبعه الضب فاخذ ذنبه. و قد ذکر الکمیت بن ثعلبه فی شعره، فقال:
علی اخذها عند غب الورود
و عندالحکومه اذنابها.
(مجمع الامثال میدانی).