ارعن

«لغت نامه دهخدا»

[اَ عَ] (ع ص) نادان. ابله. احمق. مرد گول زودسخن. || فروهشته گوشت و سست. (منتهی الارب). مسترخی. || دراز بی عقل. احمق دراز. دراز احمق. (زمخشری). مؤنث: رَعْناء. || جیش ارعن؛ لشکر گران بسیار. (منتهی الارب). آن لشکر که بپارهء کوه ماند. (مهذب الاسماء). لشکر کوهی. سپاهی گران. جیش عظیم. || (ن تف) نعت تفضیلی از رعن.
- امثال: ارعن من هواءالبصره؛ الرعن الاسترخاء و الاضطراب و قال: و دخلوها رحله فیها رعن، و انما وصفوا هواها بذلک لاضطراب فیها و سرعه تغیره. (مجمع الامثال میدانی).