ارغوان بار

«لغت نامه دهخدا»

[اَ غَ] (نف مرکب) بارندهء ارغوان. || خونبار:
چون غراب است این جهان بر من از آن زلف غراب
ارغوان بار است چشمم زان لب چون ارغوان.
مظفری.