«لغت نامه دهخدا»
[اَ رَ می ی / اِ رَ می ی] (ع اِ) أیرمی. یَرَمیّ. علم و نشان که در بیابان برای راه بر پا کنند، یا نشانهء عاد. (از منتهی الارب). || احدی. کسی: ما به ارمی؛ نیست در آن کسی و نه اثری و نه نشانی. (منتهی الارب).