اروغ

«لغت نامه دهخدا»

[اَ وَ] (ع ن تف) نعت تفضیلی از رَوْغ. دونده تر. || نعت تفضیلی از مراوغه. فریبنده تر. مکارتر.
-امثال: اروغ من ثعاله و من ذنب الثعلب. (؟). قال طرفه :
کل خلیل کنت خاللته
لاترک الله له واضحه
کلهم اروغ من ثعلب
ما اشبه اللیله بالبارحه.(مجمع الامثال میدانی).