اروم

«لغت نامه دهخدا»

[اَ / اُ] (اِخ) کوهی است بنی سُلیم را. مُضرس بن ربعی الاسدی گوید:
قفا تعرفا بین الدحائل و البتر
منازل کالخیلان أو کتبِ السطرِ
عَفتها السّمیّ المدجِناتُ و زعزعَت
بهنّ ریاح الصیف شهراً الی شهرِ
فلما عَلا ذات الارُوم ظعائنُ
حسانُ الحمول من عریش و من خدرِ.
و در قول جمیل بعضی آنرا بضم همزه روایت کرده اند:
لو ذقت ما أبقی أخاک برامه
لعلمت أنک لاتلومُ ملیما
و غداهَ ذی بقر أسِرُّ صبابهً
و غداه جاوزن الرکاب أرُوما.(معجم البلدان).
اینستاگرام جدول آنلاین
کانال تلگرام جدول آنلاین

موارد بیشتر