ارینه

«لغت نامه دهخدا»

[اُ رَ نَ] (اِخ) ناحیه ای از مدینه. کثیر راست:
و ذکرتُ عَزَّه اِذ تَصاقب دارُها
برُحَیّبٍ فأرَینَهٍ فنُخالِ.
و آنرا «أرابِن» نیز گفته اند. (معجم البلدان).