ازخیا

«لغت نامه دهخدا»

[اِ زِ] (اِخ) یکی از ملوک یهود (از سال 723 تا 694 ق . م.). وی فلسطینیان را مغلوب ساخت و پایهء بت پرستی را از کشور یهود برانداخت و به رهائی قوم خویش از تحت رقیت آثوریان و نپرداختن باج و خراج کوشید. سناخریب از سلاطین آثور در زمان این شهریار میخواست دیار بیت المقدس را در تحت تسخیر و اقتدار خویش درآورد ولی نتوانست و لشکرش تارومار شد و ناکام برگشت. مناجات چندی از ازخیا بیادگار مانده است. (قاموس الاعلام ترکی). و رجوع به حزقیا شود.