«لغت نامه دهخدا»
[اِ دِ] (ع مص) برداشتن. (زوزنی). چیزی چون مشک یا باری معتدل برداشته شتافتن. بار بر حسب طاقت خود برداشته شتافتن: اِزْدَأَبَ القربه؛ برداشت مشک را و شتافت. (از منتهی الارب).