اساقی

«لغت نامه دهخدا»

[اَ] (ع اِ) جِ سِقاء(1)، بمعنی سبو یا مشکی که در آن شراب و آب نگاه دارند. خیکها.
(1) - ججِ سِقاء. (دهار).