آهن کشان

«لغت نامه دهخدا»

[هَ کَ / کِ] (نف مرکب)جاذب آهن. کشندهء آهن :
تو از مغنیاطیس گیر این نشان
نه او را کسی کرد آهن کشان.فردوسی.