استانووی

«لغت نامه دهخدا»

[اِ نُ وُ یی] (اِخ)(1) سلسله جبالی است که از کوه کاخته تا دماغهء شرقی بمسافت 6000 هزارگزی امتداد یافته قسمت جنوب شرقی آن در خطهء داوریه، حدود چین را جدا می سازد، و از این محل به ایالت اوخوچق امتداد می یابد آنگاه مانند یک بازو جبال کامچاتکا را به درازا می کشاند. بلندترین قله های آن از 2500 گز تجاوز نمی کند. معادن طلا، مس، آهن، توتیا و غیره در این قطعه بسیار است.
(1) - Stanovoi.