آهوجه

«لغت نامه دهخدا»

[جَهْ / جِهْ] (نف مرکب / ص مرکب) آنکه جهشی چون آهو دارد. آهوفغند :
شیرکام و پیل زور و گرگ پوی و گورگر(1)
ببردو آهوجه و روباه عطف و رنگ تاز.
منوچهری.
(1) - گَر؛ توان. قدرت.