استطلاق

«لغت نامه دهخدا»

[اِ تِ] (ع مص) رهانیدن از بند. (غیاث). || گرفتن و گزیدن ساروان ناقه ای را برای خود. گرفتن راعی و اختیار کردن او ناقه را برای خود. (منتهی الارب). || استطلاق بطن(1)؛ راندن شکم. رفتن شکم. گشاده شدن شکم. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). شکم رَوَه. شکم روش. اسهال.
(1) - Devoiement.