«لغت نامه دهخدا»
[اِ تِ] (ع مص) تهی کردن باد ابر را. (منتهی الارب): انتجفت الریح السحاب و استنجفته؛ استفرغته؛ تُنُک کرد باد ابر را. (قطر المحیط) (منتهی الارب).
