استی

«لغت نامه دهخدا»

[اُ] (اِخ)(1) بندری در روم قدیم، نزدیک مصب رود تیبر که اکنون از گل و لای دریا انباشته شده و در آنجا حفریات مهمی کرده اند.
(1) - Ostie.