«لغت نامه دهخدا»
[اِ تی] (ع مص) استیئار. در پی یکدیگر دویدن در زمین سخت و کوه: اِسْتَوْأَرَتِ الابل؛ ای تتابعت علی نفار. قال ابوزید هذا اذا تفرقت فصعدت الجبل و اذا کان نفارها فی السهل قیل اِسْتَأْوَرَتْ. قیل هذا کلام بنی عقیل. (منتهی الارب).