استیز

«لغت نامه دهخدا»

[اِ] (اِمص) ستیز. ستیزه. رجوع به ستیزه و استیزه شود :
برآغالیدنش استیز کردند
بکینه چون پلنگش تیز کردند.ابوشکور.
چون امیدت لاست زو پرهیز چیست
با انیس طبع خود استیز چیست.مولوی.