«لغت نامه دهخدا»
[اَ حَ] (ع ص) سیاه. (منتهی الارب): اسحم داج؛ شب سخت سیاه از تاریکی. (مهذب الاسماء). || (اِ) گیسو. موی سیاه. || شب. || خونی که در آن سوگندخوران دست خود را غوطه دهند. خونی که هم سوگندان در آن دست فروزدندی. || ابر. || سرپستان. || سیاهی سرپستان. || زهدان. || خیک می. (منتهی الارب). خیک شراب. || خیک آب. مشک.