«لغت نامه دهخدا»
[اَ عَ] (اِخ) مهنّا (حکیم). از جملهء حکماء معروف و فضلاء مشهور است و در خدمت ابوالعباس لوکری تحصیل حکمت کرد و بدرجات عالیه رسید و پس از آن ببغداد مهاجرت کرد و تدریس مدرسهء نظامیهء بغداد باو مفوض شد و در خدمت خلیفهء عباسی بسیار معزز و محترم بود و هر وقت بدربار خلافت حاضر میشد توقیع بنام او صادر می گردید. حکیم اسعد با ابن سهلان مکاتبات داشت و مسائل علمی و رسائل اخلاقی بیکدیگر مینوشتند. در یکی از آن مسائل نوشته است که مخذول کردن برادران ننگ و مواسات با آنان فضیلت است. (ترجمهء شهرزوری ج2 ص80). مهنا مصحف میهنی است. رجوع به اسعد میهنی شود.