اسفا

«لغت نامه دهخدا»

[اَ سَ] (ع صوت) بمعنی وااندوه! الف در آخر این لفظ برای ندبه است. (غیاث). دریغ! دریغا!
- اسفاگوی؛ دریغاگوی :
فراق تو اسفاگوی کرد خلقی را
بدان سبب که ز یوسف بسی تو خوبتری.
سوزنی.