«لغت نامه دهخدا»
[اُ کُفْ فَ] (ع اِ) آستانه. اسکفه الباب؛ آستانهء در. (منتهی الارب). آستانهء زیرین. (مهذب الاسماء). چوب پائین آستانه که مردم بدان پا نهند، و چوب بالا را ساکف گویند.