یاری دهنده

«لغت نامه دهخدا»

[دَ هَ دَ / دِ] (نف مرکب)یاریگر. معین. ناصر. نصیر. یاری ده : این نوشته ای است از جانب بندهء خدا زادهء بندهء خدا ابوجعفر امام قائم بامرالله امیرالمؤمنین به سوی یاری دهندهء دین. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص306). گفت مرا یاری دهنده خداست. (قصص الانبیاء ص33).