یک دیگران

«لغت نامه دهخدا»

[یَ / یِ گَ] (ضمیر مبهم مرکب) یکدیگر :
به تیغ و سنان و به گرز گران
بکشتند چندان ز یک دیگران.اسدی.
چنین گفت کاین بار رزمی گران
بسازید همپشت یک دیگران.
اسدی (گرشاسب نامه ص80).