«لغت نامه دهخدا»
[یَ / یِ طَ رَ فَ / فِ] (ص نسبی) منسوب به یک طرف. یک سویه. || در اصطلاح راهنمایی رانندگی، خیابان یا کوچه ای را گویند که وسایط نقلیه تنها از یک سو حق ورود بدان دارند و ورود از طرف مقابل ممنوع است. || از یک جهت. که فقط رعایت یک طرف شده باشد. که به سود یا به زیان یکی از دو طرف باشد: قضاوت یک طرفه نباید کرد. - یک طرفه کردن کار خود را؛ آن را تسویه کردن. حل و فصل آن به طور قطع.