آبادکرد

«لغت نامه دهخدا»

[کَ / کِ] (ن مف مرکب) بناکرده. معموره. آبادکرده. ساخته :
این نهال نشانده را مشکن
مکن آبادکرد خویش خراب.مسعودسعد.