«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ دُ رُ یَ / تِ وَیْهْ](اِخ) ابومحمد عبدالله بن جعفربن درستویه مرزبان فارسی (258-347 ه .ق .). نحوی، از مردم فسا. شاگرد ابن قتیبه و مبرد. او در بغداد بتدریس اشتغال و کتبی در ادب و نحو داشته است. (ابن خلکان). ابن الندیم گوید او مبرد و ثعلب را دیده و از آن دو نحو و جز آن فراگرفته است و در علوم بسیاری دست داشته و او را ردی است بر مفضل بن سلمه و نقضی بر کتاب العین خلیل و به سال سیصد و سی و اند هجری درگذشته است، و نزدیک چهل کتاب از او نام میبرد از جمله: کتاب ادب الکاتب. کتاب المذکر و المؤنث. کتاب المقصور و الممدود. کتاب غریب الحدیث. کتاب معانی الشعر. کتاب التوسط بین الاخفش و ثعلب فی معانی القرآن و اختیار ابی محمد فی ذلک. کتاب تفسیرالسبع. کتاب المعانی فی القراآت. کتاب نقض کتاب ابن الراوندی علی النحویین. کتاب الرد علی مدرج العروضی. کتاب الرد علی ثعلب فی اختلاف النحویین. کتاب خیر قس بن ساعده. کتاب الرد علی ابن خالویه فی الکل و البعض. کتاب فی الاضداد. کتاب الرد علی الفراء فی المعانی. کتاب جوامع العروض. کتاب الاحتجاج للقراء. کتاب الرد علی ابن زید البلخی.