«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ سَ] (اِخ) عمر بن سعدبن ابی وقاص زهری. در سال 61 ه .ق . بسرکردگی چهارهزار تن از دست عبیداللهبن زیاد بحرب حضرت حسین بن علی علیه السلام به کربلا شد و پس از شهادت آن حضرت امر تاختن اسب بر اجساد شهدا داد و به سال 66 آنگاه که مختاربن ابی عبیدهء ثقفی بخون خواهی اهل بیت برخاست عمر سعد را دستگیر کرده بکشت. - مثل ابن سعد؛ در تداول عامه به صورت تشبیهی مبتذل، جلوسی سخت بتکبر و مهیب.