«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ سَ عَ] (اِخ) ابوعبدالله محمد بن سماعه تمیمی. از فقهای حنفی، شاگرد قاضی ابویوسف. او بزمان مأمون، قاضی جانب غربی بغداد بود و در دورهء معتصم برای ضعف بینائی از قضا کناره گرفت و به سال 233 ه .ق . وفات کرد و متجاوز از صد سال داشت. او راست: کتاب ادب القاضی. کتاب المحاضر و السجلات. و کتب محمد بن الحسن ابوعبدالله را نیز روایت کرده است.