«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ] (اِخ) ابومحمد فضل بن شاذان بن جلیل یا خلیل نیشابوری. وفات 260 ه .ق . محدث و فقیه شیعی. پدر او شاذان نیز از فقهای شیعه است. ابن شاذان بیشتر در نشابور میزیسته. عبدالله بن طاهر امیر خراسان بجرم تشیع او را نفی کرده و در سال 260 به بیهق بوده، وقتی که خوارج در خراسان طغیان کردند فضل از بیم آنان از آنجا بیرون رفت و از رنج راه بیمار شده درگذشت. بیش از صدوهشتاد کتاب داشته، و عمدهء آنها در رجال نجاشی مذکور است. در خاندان ابن شاذان بسیاری از علما و محدثین بوده اند، و چون نزد فقها ابن شاذان مطلق گفته شود مراد فضل بن شاذان است.