«لغت نامه دهخدا»
[اِ نُ] (اِخ) کمال الدین عبدالرزاق بن احمدبن محمد، و او را ابن فوطی نیز میگفتند. از مشاهیر علمای حدیث و تاریخ و صاحب ید طولی در حکمت. مولد او به سال 642 ه .ق . و وفات 723. و گویند او از اخلاف معن بن زائدهء شیبانی است. آنگاه که هلاکو بغداد را تسخیر کرد او را ببردگی گرفتند و چون غنیمتی جنگی در سهم خواجه نصیرالدین حکیم طوسی معروف افتاد و او نزد خواجه بتکمیل علوم و فنون خویش پرداخت و چون صاحب خطی نیکو بود آثار خواجه و کتب دیگر را برای او استنساخ میکرد، آنگاه که حکیم طوسی رصدخانهء مراغه تأسیس کرد دستیار خواجه بود و سپس به بغداد شد و کتابداری مدرسهء مستنصریه بدو واگذاشتند و در این وقت وی بمطالعهء تواریخ بسیار فرصت یافت و تألیفات کثیرهء او در این زمان آغاز شد که از آنجمله است: مجمع الاَداب فی معجم الاسماء علی معجم الالقاب و آن کتابی ضخیم است در پنجاه مجلد. دررالاصداف فی غررالاوصاف در بیست مجلد. تلقیح الافهام فی المؤتلف والمحتلف. تاریخ عالم از آغاز خلقت تا خراب بغداد. الدررالناصعه فی شعراء المائه السابعه. الحوادث الجامعه و التجارب النافعه فی المأه السابعه و او را بفارسی و عربی اشعار بوده است.